Evita Perón: od aktorki do pierwszej damy Argentyny
María Eva Duarte de Perón, argentyńska aktorka, polityk, działaczka związkowa i filantropka, ostatnia z pięciorga nieślubnych dzieci, urodziła się 7 maja 1919 roku w skromnej wiosce Los Todos. Znana również jako druga żona prezydenta Juana Domingo Peróna i pierwsza dama Argentyny od 1946 r. do swojej śmierci w 1952 r.
Lata spędzone w Los Todos wzmocniły jej charakter. Dzieciństwo upłynęło jej głównie pod znakiem porzucenia przez ojca, a później jego śmierci. Okres ten spędziła bez zabaw ze swoimi rówieśnikami, ponieważ była dyskryminowana z powodu faktu, że była nieślubnym dzieckiem. Żyła w zawieszeniu między solidarnością z rodziną a wstydem z powodu przynależności do niej. Wszystkie wydarzenia, które przeżyła w okresie dojrzewania, zrodziły w niej uczucie oburzenia wobec niesprawiedliwości.
W kolejnych latach jej siostra Elisa przeniosła się do Junín w celach zarobkowych i to właśnie tam zaczęło się ujawniać artystyczne powołanie Evity. Miała kilku filmowych idoli, a w klasie aktorskiej była w ścisłej czołówce. Od tego momentu coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że jej przeznaczeniem jest zostać aktorką.
W wieku szesnastu lat przeprowadziła się do stolicy kraju, Buenos Aires, gdzie rozpoczęła karierę aktorską, zarówno na scenie, w radiu, jak i w filmie. Po przyjeździe z matką do miasta wzięła udział w przesłuchaniu do Radio Nacional, a następnie reżyser Pablo Osvaldo Valle zaproponował jej kontrakt. Od tej pory Evita zamieszkała na stałe w stolicy.
Początki jej kariery aktorskiej były chwiejne. Pierwsze doświadczenia w teatrze zdobyła dzięki reżyserowi de Vedii. Krytyka nie zawsze była dla niej życzliwa, a ona sama nie otrzymywała lepszych przymiotników niż "dyskretna". Po niefortunnym okresie bez pracy została zatrudniona przez firmę Pepity Muñoz. Niestety, podczas jednego z tournée aktor José Franco zagroził, że zwolni ją z pracy, jeśli nie spełni jego seksualnych żądań. Nie trzeba dodawać, że po powrocie do Buenos Aires opuściła firmę.
W 1944 roku poznała Juana Domingo Peróna, a w tym samym czasie Argentyna przeżywała moment wewnętrznej migracji oraz transformacji gospodarczej, społecznej i politycznej. Z drugiej strony, Evita rozwijała swoją karierę artystyczną i została mianowana przewodniczącą Argentyńskiego Stowarzyszenia Radykalnego.
Po ślubie Perón był zajęty kampanią wyborczą. Evita postanowiła mu towarzyszyć, co było wielką nowością, gdyż bo do tej pory żadna żona nie brała udziału w takim tournée. W 1946 r., kiedy jej mąż Juan Perón został wybrany na prezydenta Argentyny, Evita przyczyniła się do rozwoju jego polityki społecznej kraju. Dzięki temu zyskała wystarczającą siłę, by upominać się o prawa najuboższych i robotników.
Rok 1947 był dla Argentyny rokiem wielkiego sukcesu. Dzięki mediacji Evity Perón, po raz pierwszy w południowoamerykańskim kraju przyznano kobietom prawo do głosowania. Było to zwycięstwo zarówno jej, jak i przede wszystkim kraju, który był na drodze do stania się prawdziwą, nowoczesną demokracją.
Jedną z największych bitew, jakie Evita stoczyła i wygrała, było skuteczne uznanie równych praw politycznych i obywatelskich dla mężczyzn i kobiet. Zaangażowanie Evity na rzecz godności kobiet było niezachwiane i doprowadziło ją do założenia Peronistycznej Partii Kobiet w 1949 roku.
Praca Evity w rządzie peronistycznym była skierowana na pomoc społeczną w celu zwalczania ubóstwa. 8 lipca 1948 r. założyła Fundację Evy Perón, która działała na rzecz poprawy warunków życia dzieci, osób starszych, samotnych matek i kobiet z najuboższych warstw społecznych. Fundacja prowadziła wiele działań społecznych, w tym budowę szpitali, domów opieki, kolonii letnich i pomocy dla kobiet.
W 1951 r. rozpoczęła się oficjalna kampania na rzecz kandydatury prezydenckiej Perón-Eva. Wielu związkowców prosiło Peróna, aby Evita była częścią kampanii. Z drugiej strony, ona sama chciała mieć miejsce na liście wyborczej jako kandydatka na wiceprezydenta. To bardzo zaniepokoiło dowódców wojskowych, którzy nie uznali tego stanowiska za odpowiednie dla kobiety. Pomimo wielkiego poparcia klasy robotniczej i peronistek, Evita zdecydowała się zrezygnować z potencjalnego stanowiska wiceprezydenta, ze względu na jej pogarszający stan zdrowia. Po roku walki z chorobą zmarła w 1952 roku.
Dzięki swojemu aktywnemu wizerunkowi, jej postać pozostaje przedmiotem powszechnej czci w Argentynie. Co więcej, jej życie i kariera stały się inspiracją dla broadwayowskiego musicalu Evita, skomponowanego przez Andrew Lloyda Webbera w 1976 roku.
Jeśli zainteresował Cię ten artykuł, sprawdź też:
Malala Yousafzai: najmłodsza laureatka Nagrody Nobla
