Tamara de Lempicka: bogini ery automobilu
Tamara de Lempicka, urodzona 16 maja 1898 roku jako Maria Górska w Warszawie w Polsce, była nie tylko wybitną malarką, ale także postacią odznaczającą się niezwykłym życiorysem. Pochodziła z zamożnej rodziny polsko-rosyjskiej, a jej wczesne lata to okres bujnego życia towarzyskiego w Rosji i Polsce.
W 1916 roku wyszła za mąż za Tadeusza Łempickiego, a rok później, w wyniku rewolucji bolszewickiej, para musiała opuścić Rosję. Ostatecznie osiedlili się w Paryżu w 1918 roku. Tamara zaczęła eksperymentować ze stylem artystycznym, łącząc wpływy kubizmu i futuryzmu z elementami art déco.
Jej małżeństwo z Łempickim zakończyło się rozwodem w 1928 roku, a Tamara, zdecydowana podążać własną ścieżką, skoncentrowała się na swojej karierze malarskiej. W tym czasie stworzyła niezapomniane dzieła, takie jak "Autoportret w zielonym Bugatti" (1929) czy "Kobieta z dłonią" (1927), które do dziś są uznawane za arcydzieła.
W latach 20. i 30. XX wieku Lempicka stała się ikoną życia towarzyskiego w Paryżu. Uchodziła za niezwykle ekstrawagancką i niezależną kobietę, która nie bała się łamać konwencji społecznych. Lata 30. to okres największej popularności artystki. Jej prace zdobyły uznanie wśród elit. Wypracowana przez Łempicką estetyka odpowiadała gustom zamożnego bourgeois, podobnie jak tematyka podejmowana przez artystkę. Malowała głównie portrety i martwą naturę a nade wszystko akty, które miały zdobić salony zamożnych mieszczan.
Arystokratki i żony bogatych przemysłowców masowo zamawiały u niej portrety, najczęściej naturalnej wielkości. Ilość tych zamówień powodowała niemal masową produkcję obrazów, Łempicka w tym okresie malowała niekiedy po kilkanaście godzin dziennie. Natomiast krytycy sztuki odnosili się do jej prac często niechętnie, nazywając ją "propagatorką perwersyjnego malarstwa".
W 1934 roku Łempicka wyszła ponownie za mąż, za barona Raoula Kuffnera, właściciela największego majątku ziemskiego w Austro-Węgrach. Zimą 1938 roku, zaniepokojona ich narastająca fala faszyzmu w Europie, wraz z mężem przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuowała malowanie, dostosowując swój styl do nowych trendów, zwłaszcza abstrakcji.
W latach czterdziestych Łempicka stała się ulubioną portrecistką gwiazd Hollywood, elit towarzyskich i finansowych, tam również słynęła z bujnego i dekadenckiego życia towarzyskiego. Po II wojnie światowej jej popularność nieco osłabła, ale w latach 70. odkryła ją nowa generacja krytyków i kolekcjonerów.
Po śmierci męża w 1962 roku Tamara Łempicka porzuciła malarstwo i przeniosła się do Meksyku. Mimo to wciąż w 1978 roku „New York Times” nazywał ją boginią ery automobilu o stalowych oczach. Malarka zmarła Cuernavaca w 1980 roku. Zgodnie z ostatnią wolą jej prochy rozrzucono nad wulkanem Popocatépetl.
Dzisiaj dzieła Łempickiej są eksponowane w najważniejszych muzeach sztuki na całym świecie, a jej wpływ na rozwój sztuki modernistycznej jest niepodważalny. Tamara de Lempicka pozostaje jedną z najważniejszych postaci w historii sztuki XX wieku, o czym świadczy, chociażby fakt, że jej portret Romany de la Salle sprzedano w 2020 roku za bagatela 14 mln dolarów! To jedna z największych sum, za jaką sprzedano obraz jakiegokolwiek polskiego artysty.
Jeśli zainteresował Cię ten artykuł, sprawdź też:
Miuccia Prada: kreatywny umysł stojący za imperium mody
